بزرگترین عیب موسیقی این است که به آدم کمک می‌کند از تنهایی خودش لذت ببرد و او را در این تنهایی منفعل رها می‌کند. برای آدم افسرده گوش کردن آهنگ مثل سم است. آنها که افسردگی شدید را تجربه کرده‌اند می‌فهمند چه می‌گویم، وقتی هدفون را در گوشت می‌گذاری عملا خودت را ایزوله می‌کنی. دیواری دور خودت می‌کشی و از جداافتادگی خودت از بقیه آدم‌ها لذت می‌بری. در خیابان راه می‌روی در ماشین نشسته‌ای در صف ایستاده‌ای در ازدحام به جمعیت تنه می‌زنی اما در همه این موقعیتها تنها هستی و موسیقی به تو کمک می‌کند از این تنهایی مخرب لذت هم ببری. این لذت بردت از تنهایی، ابتدا یک مکانیزم دفاعی در برابر افسردگی است اما به مرور تبدیل به وضعیتی پایدار میشود که تو و افسردگی را به هم عادت می‌دهد. به مرور تو تبدیل به بیماری می‌شوی که از بیماری‌ات لذت می‌بری و نه تنها به دنبال درمانش نمی‌روی بلکه به آن افتخار هم می‌کنی.